80'li yıllardan itibaren yaygın halde kullanılmaya başlanan hava yastıkları aslında ilk olarak II. Dünya Savaşı sırasında uçak pilotları için tasarlanmış. Sonraları işin içine ticari kaygılar ve sağlık da girince otomobillere de uygulanmaya başlanmış bu sistem.

Hava yastıkları üç ana parçadan oluşuyormuş.

1. Arabanın ön tarafında bulunan ve araba minimum 25-30 km/saat hızla giderken bir yere çarptığında mekanizmayı çalıştıran aygıt. Sensör desek herhalde herkes anlar.
2. Hava yastığı için hava basıp artistlik yapan :) kimyasal maddeler ve şişirme sistemi.
3. İnce naylon iplikten yapılmış havalı yastığımız.

Araba bir yere çarptığı zaman sensör devrenin çalışması için bir elektrik sinyali gönderiyor. Bu sinyal şişirme sistemi içinde bulunan NaN₃ (Sodyum Azide)'nin ayrışmasını sağlıyor. Sonuçta ortaya normal şartlar altında kolay kolay tepkime vermeyen azot (N₂) gazı ve aşırı reaktif sodyum (Na) ortaya çıkmaktadır. Buradaki azot gazı hava yastığının içini doldurarak dünya üzerinde biraz daha yaşamamızı sağlıyor.

2 NaN₃ ---> 2Na + 3N₂

Ama burada ortaya çıkan sodyum insan için tehlike arzediyor. (Hani laboratuarda su üzerinde çıssss ede ede dans eden, miktarı biraz fazla katılınca patlayan sodyum...) Neyse kimyacı dostlarımız (ki severim kendilerini) bu problemin de çözümünü bulmuşlar. Sodyum önce potasyum nitrat (KNO₃) ile reaksiyona sokuluyor.

10 Na + 2 KNO₃ ---> K₂0 + 5 Na₂O + N₂

Bakın ikinci tepkimede de azot gazı açığa çıktı. Daha sonra oluşan iki oksit (K₂O ve N₂O) silisyum dioksit (SiO₂) ile etkisiz hale getiriliyor.

K₂O + Na₂O + SiO₂ ---> alkalin silikat (yani cam)

İşte ard arda ve kısa sürede gerçekleşen bu tepkimeler hayat ile ölüm arasındaki iki seçenekten birincisini seçmemize vesile oluyorlar. İşte bu da meşhur NaN₃.